Zonder het goed en wel te beseffen zit ik ondertussen al in de helft van mijn buitenlandse stage. Naast enkele leuke uitstappen zoals dolfijnen spotten en plantages bezoeken, geef ik ondertussen al zes weken les in de Ludwich A. Simonsschool. In het begin was dit wennen. Ik moest mijn lessen redden met beperkte middelen en dat zijn we in ons 'luxe-landje' niet gewoon. Nu besef ik dat we helemaal geen nood hebben aan technologische hulpmiddelen. Waar het eigenlijk echt om draait, is dat je jouw leerlingen kan boeien door jezelf volledig in te zetten om de aandacht van de leerlingen te trekken, maar dit is jammer genoeg niet altijd even gemakkelijk. De leerlingen hier vragen veel meer aandacht dan de Vlaamse leerlingen. Ze willen zowel de aandacht trekken van de leerkracht als die van de medeleerlingen. Dit komt hoofdzakelijk door het grote leeftijdsverschil dat binnen een klasgroep heerst. Ik geef les aan leerlingen van 16 tot 21 jaar oud. Deze verschillende leeftijden bevinden zich in eenzelfde klasgroep. Hierdoor stuit je ook meteen op een tweede uitdaging: het niveauverschil. Om dit op te lossen probeer ik in mijn les zoveel mogelijk te differentiëren. Sommige leerlingen geef ik meer vrijheid dan anderen tijdens het maken van opdrachten, anderen geef ik extra begeleiding. Maar ook dit is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Hier is het zo dat leerlingen vanaf hun twaalfde niet meer verplicht zijn om onderwijs te volgen. Zo kan het zijn dat een leerling dagen tot weken niet komt opdagen. Jammer genoeg kan je op deze manier moeilijk vooruitgang boeken met leerlingen. Al ben ik heel blij dat geen enkele leerling een onvoldoende haalde op mijn eerste herhalingstest, wat hier heel uitzonderlijk is. De leerlingen vroegen me zelfs om hen het hele schooljaar verder les te geven. Op dat moment kreeg ik toch een gevoel van voldoening. Ik ben dan ook heel dankbaar dat ik deze uitzonderlijke kans gekregen heb en met deze gevarieerde, uitdagende en eerlijke leerlingen mag werken.
0 Reacties
11 februari ging ik voor het eerst op uitstap hier in Suriname. Samen met de andere stagiaires van Gent trokken we het binnenland, namelijk Brokopondo, in. Na enkele minuten rijden, werd het me al snel duidelijk dat we het 'Westerse' gedeelte van Suriname verlieten: vele zandwegen, primitievere huizen, weinig mensen op de straat... Na ongeveer twee uren tussen en in bossen gereden te hebben, bereikten we onze eerste stopplaats: Berg en Dal. Hier hebben we met een bootje op de Surinaamse rivier geroeid. Heel rustgevend, maar vooral heel vermoeiend ! Gelukkig maakte het fantastische uitzicht alles goed. Nadien hielden we een gezellige picknick bij zonsondergang aan het stuwmeer.
Als de zon volledig onder was, trokken we naar onze slaapplaats. Op ons stond een primitief hutje te wachten waarin we onze hangmatten ophingen. Heel weinig comfort, maar o zo gezellig! Een lange nacht was het zeker en vast niet. Het duurde heel lang alvorens we slaap konden vatten en 's ochtends werden we al snel wakker door de hitte en het felle licht. Veel tijd om te bekomen van deze korte nacht hadden we niet. De plaatselijke bevolking vierde nieuwjaar en wij werden uitgenodigd omdat dit samen met hen te beleven. We kregen 'pangi's' (lees: tafelkleden) om het lijf en werden als het ware in de stoet geduwd. We liepen in onze aangepaste kostuums heel het dorp rond en werden zelf geïnterviewd door het Surinaamse journaal. Neem zeker een kijkje bij 'foto's' ! Nu ik hier een weekje in het warme Suriname ben, besef ik dat we het toch niet zo slecht hebben in het regenachtige België. Alhoewel Suriname een prachtig land is, treffen we er een land aan in financieel-economische crisis. Vooral het onderwijs lijdt onder deze crisis. Vorige maand hebben de leerkracht drie weken gestaakt omdat beloftes inzake herwaardering niet zijn nagekomen. Op 13 februari doet de Surinaamse overheid opnieuw een uitspraak omtrent het onderwijs, met de kans op een eventuele tweede staking tot gevolg. Laat ons hopen dat dit laatste niet gebeurt.
Gisteren ging ik voor het eerst naar mijn stageschool, namelijk de Ludwich A. Simonsschool in Paramaribo. We werden er hartelijk onthaald door de directie en leerkrachten. Ondanks de primitieve accommodatie van deze school, viel het me op hoe gelukkig de leerkrachten en leerlingen hier zijn. In België panikeert men al als de computer het even laat afweten, hier moet men het stellen met klaslokalen die enkel over vier muren, stoelen, banken en een krijtbord beschikken. Ramen zijn er niet, enkel tralies die elk geluid van buitenaf doorlaten. Hierdoor kunnen we perfect de lessen in andere klaslokalen mee volgen of kunnen we genieten van de veel te luide muziek van voorbijrijdende wagens. Ondanks de confronterende situatie, heb ik het hier echt wel naar mijn zin. Suriname is en blijft een fenomenaal land, de mensen rondom mij zijn zeer enthousiast en streven prachtige doelstellingen na. En ik, ik probeer van elk moment te genieten! Na een lange maar vlotte vlucht zijn we eindelijk toegekomen in het vrolijke Suriname. Op de luchthaven werden we opgewacht door Mahinder die ons veilig, maar in een veel te krappe auto, naar ons verblijfplaats bracht. Eenmaal aangekomen, kropen we na deze uitputtende reis al snel onder de lakens. Ook de volgende dag hing de vliegreis nog in onze kleren waardoor we onze eerste activiteiten beperkten tot een bezoek aan de supermarkt. Onze tweede dag was al iets productiever. We startten onze dag met een bezoek aan het VVOB-kantoor. Hier werden we hartelijk onthaald door alle medewerkers van VVOB. Ook werd ons duidelijk gemaakt wat precies van ons verwacht wordt tijdens onze buitenlandse stage. Nadien bezochten we samen met onze huisbazin het centrum van Paramaribo. Ze toonde ons de leukste en gezelligste plekjes van de stad, al had ik vooral oog voor het drukke en hectische verkeer in Suriname.
|
|